Trikala Day Καθημερινή Ηλεκτρονική Εφημερίδα των Τρικάλων
Οταν μιλάμε όμως για μακρινά ταξίδια είναι το τελευταίο πράγμα που σκέφτεται κάποιος. Οι θηριώδεις μηχανές, τα μεγάλου κυβισμού τζιπ, ακόμα και τα ποδήλατα για τους πιο αθλητικούς θεωρούνται πολύ πιο κατάλληλα μέσα για ταξίδι.
Με τρεις δεκαετίες περιπλανήσεων και τη σφραγίδα περισσότερων από 100 χωρών στο διαβατήριό του, ο Κώστας Μητσάκης αποφάσισε να ανατρέψει αυτό το στερεότυπο και ξεκίνησε την περασμένη Παρασκευή με παπί από την Αθήνα για να φτάσει στο Τόκιο.
Πρόκειται για ένα επικό ταξίδι 13.400 χιλιομέτρων που θα διαρκέσει περίπου 45 ημέρες και θα φέρει τον κ. Μητσάκη στην Τουρκία, στη Γεωργία και στη συνέχεια στις αχανείς εκτάσεις της Ρωσίας όπου θα κινηθεί παράλληλα με τη σιδηροδρομική γραμμή του Υπερσιβηρικού έως το Βλαδιβοστόκ.
Από εκεί θα πάρει το πλοίο για να περάσει στην Ιαπωνία.
«Το πιο ιδιαίτερο είναι ότι αυτό το ταξίδι γίνεται με παπί, ένα μέσο που θεωρούμε κοινότοπο, που είναι για την πόλη και δεν είναι κατασκευασμένο για ταξίδια. Είναι πρόκληση να επιχειρήσω ένα ταξίδι κατά μήκος του Υπερσιβηρικού με αυτό το μέσο» λέει στο «Εθνος».
Οι δυσκολίες
Οι απαιτήσεις ενός τέτοιου ταξιδιού είναι μεγάλες. Η περιοχή είναι αραιοκατοικημένη, εκατοντάδες χιλιόμετρα στέπας παρεμβάλλονται μεταξύ των πόλεων, ενώ σε κάποια σημεία ακόμα και η διαμονή γίνεται δύσκολη. «Σε κάποια σημεία που δεν υπάρχουν μοτέλ θα μείνω στα σπίτια των ντόπιων. Με λίγα δολάρια είναι διατεθειμένοι να σε φιλοξενήσουν για ένα ή δύο βράδια».
Είναι λοιπόν εύλογες οι απορίες για το πώς ένα ταπεινό παπί μπορεί να κάνει ένα τόσο μακρινό ταξίδι χωρίς να καταρρεύσει και -ακόμα κι αν αυτό είναι εφικτό- πώς μπορεί να μεταφέρει όλα τα απαραίτητα για μια διαδρομή 45 ημερών.
Ο κ. Μητσάκης λέει ότι ο ίδιος δεν χρειάζεται τίποτα περισσότερο από υποτυπώδη ρουχισμό και λίγα απαραίτητα είδη ατομικής υγιεινής, οπότε το βασικό του μέλημα είναι να έχει μαζί του ανταλλακτικά για το παπί. «Περισσότερο απαραίτητα από τα δικά μου πράγματα είναι τα ανταλλακτικά που ίσως πρέπει να χρησιμοποιήσω στην πορεία.
Θα έχω ένα ζευγάρι λάστιχα, τακάκια, μπουζί και πέντε λίτρα λάδι. Το παπί έχει κάποιες ανάγκες και μια από αυτές θα είναι να αλλάξω λάδια στη μηχανή. Επίσης θα έχω μαζί μου ένα μπιτόνι με πέντε λίτρα καύσιμο γιατί δεν βρίσκεις πάντα βενζινάδικο τη στιγμή που το θέλεις». Και σε κάθε περίπτωση το ταξίδι με παπί δεν είναι καινούργια εμπειρία για τον κ. Μητσάκη. Πριν από δύο χρόνια είχε κάνει μια εξίσου απαιτητική -αν και λίγο μικρότερη- διαδρομή στην οποία πέρασε από την Τουρκία, το Ιράν και το Πακιστάν για να καταλήξει στην Ινδία.
Αυτή είναι η τρίτη φορά που ο Κώστας Μητσάκης θα κάνει τη διαδρομή κατά μήκος του Υπερσιβηρικού μετά το 1996 και το 2007. Σε εκείνα τα ταξίδια είχε διασχίσει την απέραντη ρώσικη στέπα με μοτοσικλέτα. Ποια είναι όμως η γοητεία αυτής της περιοχής που τον κάνει να επιστρέφει μια φορά στα δέκα χρόνια;
«Πριν κάνω το πρώτο μου ταξίδι εκεί άκουγα και διάβαζα για τη Σιβηρία, τα Γκούλαγκ και όλα αυτά τα πράγματα και ήθελα να δω πώς είναι αυτά τα μέρη» λέει και συμπληρώνει ότι σήμερα η διαδρομή είναι πολύ ευκολότερη σε σχέση με 20 χρόνια πριν.
«Παλαιότερα έπρεπε να κινηθείς σε χωματόδρομους και να παλέψεις με τα στοιχεία της φύσης σε ένα μέρος που δεν είχε σχεδόν καθόλου υποδομές. Σήμερα υπάρχουν ασφαλτοστρωμένοι δρόμοι, μοτέλ και βενζινάδικα σε πολλά περισσότερα σημεία. Πρόκειται για ένα ταξίδι που μπορούν να κάνουν και δύο απλοί τουρίστες, αφού δεν έχει μεγάλο βαθμό δυσκολίας».
30 χρόνια ταξίδια
Ο Κώστας Μητσάκης έκανε το πρώτο ταξίδι του το 1984 και με τη σύντροφό του Ολγα Παπαδόγιαννη πήγαν με μοτοσικλέτα σε 105 χώρες σε όλα τα μήκη και πλάτη της Γης. Ολες αυτές οι εμπειρίες οδήγησαν και στη συγγραφή 12 βιβλίων από το 2001 μέχρι σήμερα.
Τα μάτια του Κώστα Μητσάκη έχουν δει πολλά στα περίπου 30 χρόνια που ταξιδεύει. Πέρα από τα διαφορετικά ήθη, έθιμα και πολιτισμούς που έχει γνωρίσει χωρίς να κινδυνεύσει έχει ρισκάρει να πάει και σε επικίνδυνες γωνιές του πλανήτη όπου η ασφάλειά του δεν ήταν εγγυημένη.
«Αυτό που μπορώ να σκεφτώ ως πολύ ζόρικο ταξίδι ήταν όταν διέσχισα τη δυτική Αφρική και χώρες όπως η Σιέρα Λεόνε και η Νιγηρία. Δεν ήταν μόνο οι τριτοκοσμικές συνθήκες, αλλά και οι κίνδυνοι από τις ένοπλες συγκρούσεις.
Οι κίνδυνοι
Για κάποιους ανθρώπους το ταξίδι σε έναν τόπο που εγκυμονεί κινδύνους αποτελεί μεγάλη πρόκληση. Σε προσωπικό επίπεδο, η ιστορία ενός τόπου με κάνει να θέλω να τον επισκεφθώ ακόμα κι αν είναι επικίνδυνο. Στο Αφγανιστάν, για παράδειγμα, έχω πάει τρεις φορές χωρίς να σκεφτώ ότι εκεί υπάρχουν οι Ταλιμπάν» τονίζει.
Για τους ανθρώπους που θέλουν να γνωρίσουν τον πλανήτη ταξιδεύοντας κάθε τόπος έχει τη γοητεία του, ακόμα και αν δεν προσφέρει το 100% όσων περιμένουν την ώρα που σχεδιάζουν τη διαδρομή.
Για τον κ. Μητσάκη ένα τέτοιο παράδειγμα ήταν το ταξίδι του στις ΗΠΑ. «Οι Αμερικανοί έχουν δημιουργήσει και πουλήσει έναν καταπληκτικό μύθο αλλά αλήθεια είναι ότι το ταξίδι από την ανατολική στη δυτική ακτή δεν είναι ακριβώς αυτό που περιμένεις. Ο Καναδάς, αντίθετα, λόγω της φύσης του έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον για ένα ταξίδι με μηχανή».
Τα σχέδιά του
Ακόμα και ύστερα από τόσες διαδρομές, και πριν ξεκινήσει για το Τόκιο, ο κ. Μητσάκης σχεδιάζει τα μελλοντικά ταξίδια.
«Θα ήθελα να δω καλύτερα την περιοχή της Ινδοκίνας. Εχω ήδη πάει αλλά ξεκίνησα με τη μηχανή από την Αθήνα. Την επόμενη φορά θέλω να πάω με το αεροπλάνο για να έχω περισσότερο χρόνο να εξερευνήσω αυτές τις χώρες» καταλήγει.
Πηγή: Έθνος, Στέλιος Βογιατζάκης
Φωτογραφίες: Χάρης Γκίκας
