Μπορεί το κλαρίνο του Πετρολούκα Χαλκιά να σίγησε, όμως το έργο του και η προσφορά του στη διατήρηση και διάδοση της ελληνικής δημοτικής μουσικής θα μείνουν ζωντανά για πάντα.
Έχοντας πάνω από χίλια τραγούδια στο ενεργητικό του, είτε ως συνθέτης, διασκευάζοντας παραδοσιακά κομμάτια και μελωδίες, είτε ως στιχουργός, άφησε πίσω του μια παρακαταθήκη διαχρονική.
Ο ίδιος είχε αφηγηθεί ένα περιστατικό από την Αμερική, όπου η δεξιοτεχνία του στο κλαρίνο έκανε δύο θρύλους της τζαζ, τον Benny Goodman και τον Louis Armstrong, να υποκλιθούν.
Όπως είχε περιγράψει ο ίδιος:
«Ήμουν στην Αμερική και έπαιζα σε ένα μαγαζί που εμφανιζόταν ο Χιώτης με τη Μαίρη Λίντα. Είχα πάει να πάρω ένα καλάμι για το κλαρίνο και το δοκίμαζα. Ήρθαν Αμερικανοί μουσικοί, άκουσαν, και με ρώτησαν ποιος είμαι.
Πήγαν και είπαν στον Μπένι Γκούντμαν: “Αν ακούσεις αυτόν τον κλαρινετζή…”. Εκείνος απόρησε: “Ποιος είναι, πού είναι;”. Του λένε: “Ένα νέο παιδί, άπιαστος!”.
Ήρθε με τον Λούις Άρμστρονγκ στο μαγαζί. Εγώ δεν τους ήξερα. Έπαιζα όρθιος, όπως πάντα. Ζήτησαν να δουν το κλαρίνο μου. Πάω, μου λέει ο ένας: “Benny Goodman”. Του απαντώ: “Πέτρος Χαλκιάς”. Μετά ο Άρμστρονγκ με ρωτά: “Do you speak English?”. “No”, του λέω.
Μου ζήτησαν να τους εξηγήσω πώς παίζω χωρίς παρτιτούρες. Τους είπα: “Εμείς οι παραδοσιακοί μουσικοί δεν γράφουμε και δεν διαβάζουμε μουσική. Ό,τι παίζουμε, το κρατάμε στο μυαλό μας. Έτσι είναι η ελληνική παράδοση”.
Ο Γκούντμαν με ρώτησε αν άκουσα τη δική τους μουσική και την αντέγραψα. Ο Άρμστρονγκ τον σκούντησε και του είπε: “Μη μιλάς, έτσι είναι. Εμείς ακούσαμε πρώτα αυτούς και τα κάναμε όπως τα κάναμε”».