Αισθάνομαι πιότερο Έλληνας…

Παρατηρώντας όλα όσα συμβαίνουν, αισθάνομαι πως τα γιορταστικά δρώμενα, οι ομιλίες οι παράτες, οι καταθέσεις στεφανιών, οι δοξολογίες, οι εμβατηριάζουσες μουσικές, οι πανηγυρικοί της ημέρας, οι σημαιοστολισμοί, οι φωτολουσίες…. όλα μα όλα έχουν μια καθαρά τυπική διάρκεια. Αρχίζουν για να τελειώνουν, δρουν με μια νωχελικά χασμουριτική διάθεση, να το κάνουμε κι αυτό βρε αδελφέ. Ας φωτογραφήσουμε τη στιγμή. Ας την αποθηκεύσουμε στον ηλεκτρονικό φάκελο κι ας το βάλουμε στο αρχείο του κινητού ή ακίνητου μας.
Αλήθεια πόσες αποθήκες στιγμών δεν έχουμε ορίσει μέσα σε ένα φάκελο. Αλήθεια πόσες αποθήκες ψυχών δεν έχουμε δημιουργήσει σαν ανθρώπινο γένος! Πόσες παράπλευρες απώλειες για να χτυπήσουμε το σύστημα ανάξιων αξιών, γιατί εγώ το θεωρώ έτσι, όπως κι οι άλλοι θεωρούν το δικό μου αλλιώς…. και ο φαύλος κύκλος άγεται και φέρεται μέσα σε ασκούμενους πειραματιστές. Κι όλα αυτά τα αποθηκεύουμε…. κι άμεσα τα ξεχνάμε ολότελα μετά από μια μέρα… Θυμάται κάποιος το άψυχο κορμάκι του παιδιού σε μια αμμουδιά κάποιας παραλίας;;; Εκεί που με την πρώτη κάψα ζώντα κορμιά, θα γυαλίζουν σε ξαπλώστρες λαμπυρίζοντας πάνω τους οι σταγόνες κι η αρμύρα της θάλασσας.
Τα μπέρδεψα; Τι σχέση έχουν με την γιορτή της εθνικής μας παλιγγενεσίας την ηρωική μας επανάσταση;
Κοιτάζω λίγο πιο βαθιά τις πράξεις μα και τα λόγια των ανθρώπων που πάλεψαν για την ελευθερία μας πριν από διακόσα κοντά χρόνια… Τι θα ένιωθαν βλέποντας όλα τούτα που τρέχουν πιο γρήγορα κι από το φως, τι θα έλεγαν σε μια Ευρώπη, σε μια Μέση Ανατολή. Ποιες αξίες πρέσβευαν αυτοί, όταν ρακένδυτοι ξεσηκώνονταν; Ποιες αξίες εξυπηρετούμε σήμερα;
Λαοί να απωθούν πονεμένους γιατί είναι η σκόνη στο σπίτι τους , σπρώχνοντας τους στο χαλάκι της πόρτας κι από κεί δε βαριέσαι. Λαοί που μεγάλωσαν μέσα σε φόβο ολοκληρωτισμού. Ναι χωρίς καμιά ουσιαστική αξία! Γιατί; Γιατί κάποτε στο γονίδιο τους κάποιοι συστηματάκηδες πέρασαν να βλέπουν ακόμη και τον αδελφό τους σαν κάτι ξένο. Άνθρωποι της Ευρώπης χωρίς Θεό με μισόλογα αλληλεγγύης, μην έχοντας βιώμα τον «Καλό Σαμαρείτη» ή την προσφυγιά του Χριστού. ‘Ανθρωποι που δε καταλαβαίνουν ότι τούτοι οι ξένοι που πάνε να τους «κατακτήσουν» είναι άνθρωποι ,γιατί απλά η Ευρώπη καταπλάκωσε τον ανθρωπισμό.
Λόγια είναι οι ευρωπαίοι φίλοι μας μπλαμπλάδες, παρλαπίπες, φραγκάτοι , με ατσαλάκωτα φράκα. Στήσαμε λένε τις χώρες μας τον πολιτισμό μας, δεν θα αφήσουμε κανένα να μας τον χαλάσει. Τον έκτισαν πάνω στον ιδρώτα, το αίμα και τον πόνο τόσων και τόσων εκατομμυρίων ψυχών ,μέσα από τις αποικιοκρατικές τους αυλές! Μέσα από το δόγμα του ισχυρότερου. Και σήμερα τους χαϊδεύουν απαλά με υποκριτικό χαμόγελο προσφέροντας «δικαιώματα». Λένε ότι έχουν Θεό. Γιορτάζουν το Πάσχα τούτες τις μέρες Κι ο μικρός κείτεται στην παραλία δείγμα της ανθρώπινης μεγαλοψυχίας.
Η μεγαλοψυχία του ισχυρού εναγκαλίζεται τον πόνο του φτωχού.
Κι ο ελληνικός λαός μέσα σε σύγχυση της κρίσης του χρέους , δείχνει το αληθινό χρέος απέναντι στον άνθρωπο του πόνου. Δε μας χρειάζεται κάποιος όταν είναι καλά, μας χρειάζεται όταν έχει ανάγκη.
Μέρες γιορτής για μας, εθνικής ανάτασης μα και θρησκευτικής κατάνυξης.
Οι ήρωες μας νιώθω πως είναι περισσότερο περήφανοι για μας τώρα. Σα κάτι να αλλάζει στον ωχαδελφισμό του σύγχρονου Έλληνα. Δείχνουμε σα λαός την ανθρωπιά και την αγάπη παντού. Όλοι το κάνουμε.
Πριν αρκετά χρόνια δικοί μας άνθρωποι πήραν τη ζωή τους κυνηγήθηκαν ,διώχτηκαν με μόνο εφόδιο πάνω τους την εικόνα της Παναγιάς και τα δάκρυα του ξεριζωμού στο πρόσωπο τους.
Οι ψυχές των αμέτρητων Ελλήνων κι όχι μόνο, νιώθουν ανάλαφρες …βλέπουν πως το αίμα τους, ο αγώνας τους , πρόσφερε φύτρα και λιπαίνει καρπό!
Γι αυτό αισθάνομαι ότι, όλες οι «εκδηλώσεις» είναι τίποτε μπροστά στο χρέος που επιτελούμε προς τον άνθρωπο! Είναι κι αυτό ηρωισμός….

Δημήτρης Κ. Νούλας