«Τα συγχαρήκια……»!!!

Ο κουρνιαχτός μπορεί να μην έχει καταλαγιάσει ακόμη. Η μακεδονική σκόνη τσούζει τα μάτια, για διαφορετικούς λόγους σε όλους μας. Με την πολιτική, την εννοιολογία της, τα δαιδαλώδη μονοπάτια της, δεν έχω ασχοληθεί κι ούτε πρόκειται. Πιστεύω όμως πως η ζωή μας όλη, η καθημερινή πάλη, ο άρτος ο επιούσιος , οι κοινωνικές-ακοινώνητες επαφές, ο έρωτας, η οικογένεια και πόσα ακόμη, έχουν μέσα τους ριζωμένη την πολιτική….. κι αυτό γιατί απουσιάζουν από τον κοινωνικό ιστό καθάρια δομικά στοιχεία.
Η συμφωνία ή σύμβαση ή όπως θέλετε πείτε το και αφορά την υπαρκτή σχέση μας με ένα κομμάτι των βόρειων γειτόνων μας πήρε το δρόμο της. Δε θα φανεί άμεσα το θετικό ή αρνητικό της βάρος. Αυτό θα το δουν τα εγγόνια και πιότερο τα δισέγγονα μας. Κι εκεί θα στηθούν ή θα γκρεμιστούν αγάλματα.
Μου χει μπει όμως στη σκέψη ένα σφίξιμο κι αυτό έχει να κάνει, όχι για τις εσωτερικές μας αναλώσιμες συμπεριφορές , μα για τα εξωτερικά «συγχαρήκια»… Από την πρώτη στιγμή άπαντες οι έξω των συνόρων, ανέπεμψαν ύμνους για το σύμφωνο. Το ΝΑΤΟ η ΕΕ, κράτη μεμονωμένα, όπως οι ΗΠΑ, η Βρετανία, η Γαλλία, η Γερμανία, ακόμη και η γείτονα Τουρκία κ.α. Άμεσα φωτεινά χαμόγελα, λουλουδιασμένα λόγια, ύμνοι ειρήνης.
Και το ερώτημα-σφίξιμο είναι, μα όλοι αυτοί νοιάζονται για το καλό της πατρίδας μου και το καλό κάποιων βόρειων γειτόνων μου; Μα τόσο πολύ ενδιαφέρον έδειξαν όλοι αυτοί για μας τώρα; Και τόσα χρόνια που τα μνημόνια μας κατακρεούργησαν; Που βρίσκονταν όλοι αυτοί; Ούτε ένα λόγο συμπάθειας δεν είχαν γι αυτόν τον καταδυναστευμένο κόσμο; Και ξάφνου ο ήλιος της Βεργίνας έδιωξε τα σκότη! Και τα αφειδώς ατελή(;) «συγχαρήκια» γεμίζουν τις ροές των ποταμών της Μακεδονίας, από τον Αλιάκμονα μέχρι τον Βαρδάρη, ποτίζοντας το χώμα των εδαφών με το χαμόγελο της επιτυχίας…
Όλα αυτά με προβληματίζουν, γιατί το σφίξιμο με κάνει να νιώθω δικαιολογημένα, ότι όλοι αυτοί κάποιο συμφέρον έχουν για να με γεμίζουν «συγχαρήκια». Δε μπορεί να με είδαν σα παιδί καλό, εκεί που πριν λίγο καιρό με είχαν αποπαίδι των συνάξεων και συντροφιών τους, ενώ μέχρι τώρα με τάιζαν με ψίχουλα.
Είναι σα τους εραστές και τους φίλους που έρχονται στη ζωή μας. Τους χρησιμοποιούμε όπως θέλουμε, όταν θέλουμε, γιατί θέλουμε… και στη συνέχεια ή τους βάζουμε στην τσέπη για επόμενη χρήση ή τους πετάμε στο καλάθι της ανακύκλωσης , όταν ξέρουμε πως δε μας χρησιμεύουν πια σε κάτι. Αυτές είναι οι σχέσεις τσέπης!! Αυτή είναι η πολιτική!!!!
Κι επειδή ως είθισται λειτουργούμε με τρόπο καθαρά ατομικιστικό και άκρως συμφεροντολογικό σε ημερήσια και ολονύκτια βάση…. μη διαμαρτυρόμαστε για το φέρσιμο των άλλων προς εμάς.
Μια συμφωνία έγινε. Συμφωνούντες ή διαφωνούντες, ας προβληματιστούμε πρώτα για τον καθένα από εμάς, γιατί και οι μεν και οι δε γεννήσαμε, ταΐσαμε, εκθρέψαμε και συντηρούμε όλο αυτό το αλισβερίσι και τον αχταρμά του κάλπικου λόγου και έργου, της ανήθικης στάσης και εντός και εκτός…..
Εν τέλει όλα είναι θέμα πολιτικής στη ζωή αυτή…. Για την άλλη δε ξέρω….
Ο αδέσποτος
Δημήτρης Νούλας