Οι πενήντα αποχρώσεις του…κόκκινου!

Και μην σας ξεσηκώνει ο τίτλος!
Σ’ αυτές τις αράδες δεν θα δείτε να περιγράφονται ερωτικές σκηνές σαδομαζοχισμού, αν και….αν το καλοσκεφτείτε -στη σχέση Έλληνα πολίτη και κράτους, άνετα κάνεις έναν τέτοιο συσχετισμό.
Και γιατί οι αποχρώσεις αυτού εδώ του τίτλου είναι βαμμένες με κόκκινο χρώμα;
Εύλογο ερώτημα!
Γιατί απλά με αυτή την χρωματική αλλαγή, κρατάς μεν το σενάριο αλλά το προσαρμόζεις στην ελληνική πραγματικότητα.
Κόκκινο λοιπόν!
Η αποχρώσα ένδειξη του εφιάλτη κάθε Έλληνα που μοιάζει τελευταία, σαν να ξεπήδησε από το γνωστό βιβλίο, δίνοντας σάρκα και οστά στην τέλεια υποτακτική φιγούρα.
Θα τον δεις γονατισμένο, υποταγμένο πια μπροστά στην λεηλατική μανία του εισπρακτικού φορέα που επιεικώς ονομάζεται κράτος, να προσπαθεί μάταια να ανταπεξέλθει στις απαιτήσεις του απόλυτου παραλογισμού.
Θα τον βρεις σε μια γωνιά τρομοκρατημένο να παρακολουθεί άπραγος την ανθρώπινη υπόστασή του να μετουσιώνεται σε έναν κόκκινο κωδικό του Ταxis και των τραπεζών.
Εκεί, σ’ αυτή τη γωνία ζαρωμένος, κρατά το κεφάλι του για να αποφύγει τα ανελέητα χτυπήματα ενός βάναυσου καθεστώτος που κρύβεται επιμελώς πίσω από τον αστραφτερό μανδύα της δημοκρατίας.
Και αναρωτιέμαι…
Αυτό που ζούμε είναι η έκφανση και η έκφραση ενός ορθού δημοκρατικού κατεστημένου;
Γιατί….
Ποια δημοκρατία αφήνει ατιμώρητους αυτούς που πέταξαν μια ολόκληρη χώρα στα βράχια, αγνοώντας επιδεικτικά την ετυμηγορία των πολιτών της;
Ποια δημοκρατία είναι αυτή που στήνει τον απλό πολίτη στα χαρακώματα της φορολεηλασίας υπηρετώντας τα συμφέροντα των λίγων;
Ποια δημοκρατία δίνει στον πολίτη ένα άδειο ποτήρι στο χέρι και του επιβάλει να το γεμίσει με τη θάλασσα;
Ποια δημοκρατία -ενώ έχει γκρεμίσει κάθε προοπτική για ανάπτυξη αντιμετωπίζει τον πολίτη σαν μια μηχανή παραγωγής χρήματος επιβάλλοντας του να βουλώσει ένα απύθμενο κενό με το σταγονόμετρο;
Ποια δημοκρατία ζητά τα ψίχουλα του λαού να της τα επιστρέψει σε χρυσάφι;
Και ποια δημοκρατία τον τιμωρεί βάφοντάς τον κόκκινο που δεν κατάφερε να μετατρέψει αυτά τα ψίχουλα σε χρυσάφι;
Η δημοκρατία της παράνοιας φαντάζομαι!
Σαστιμάρα και δέος…
Σαστιμάρα και δέος απέναντι σε αυτή την παραποιημένη και αποκλίνουσα έκδοση της σύγχρονης δημοκρατίας.
Αυτά είναι τα συναισθήματα του Έλληνα πολίτη που τον έκαναν προς το παρόν υποτακτικό και παθητικό θεατή στο θέατρο του παραλόγου.
Και ας αναλογιστείτε αγαπητοί αιρετοί, αυτής της βασανισμένης χώρας, ποια υπολανθάνουσα δημοκρατία υπηρετείτε.
Γιατί το δημοκρατικό πολίτευμα που ο λαός στηρίζει, δεν έχει σκοτεινούς παράδρομους. Λειτουργεί ξεκάθαρα προς όφελος του πολίτη. Ποτέ κανείς ηγέτης που την υπηρέτησε με σθένος, δεν κράτησε μαστίγιο και ποτέ δεν ανάγκασε τον πολίτη να πέσει μπροστά του στα τέσσερα.
Αυτό το καθεστώς…. κάπως αλλιώς λέγεται και το ένδοξο παρελθόν αυτής της χώρας απέδειξε πως όταν αλλοιώνεται η πραγματική έννοια της δημοκρατίας, το κοιμισμένο γονίδιο του «αντιστέκεσθαι» που φυλά ο Έλληνας μέσα του, δεν αργεί να ξυπνήσει και να ορθωθεί, τεντώνοντας αποφασιστικά τα άκρα του!
Αυτά για τη ιστορία….